Sky Games, Dag 1: een vertikaal verslag

Zaterdag 30 juni was de eerste dag van de Sky Games en direct stonden er al 2 onderdelen op het programma: de Vertikal Kilometer en de Sky Speed. Een verslag van Lara Klaassen over verticaal (hard)lopen en de taal van trappelende voeten.

Verticale kilometer

Kraaiende hanen en balkende ezels wekken ons op zaterdagochtend 30 juni in ons appartement in boerderij Casa Quintana. De lucht is strak blauw, onze gezichten strak gespannen. Je eerste ´vertical kilometer´ ooit lopen op een wereldkampioenschap is spannend. Om 11 uur is de start in Barruera, in het prachtige Vall de Boí. Daar rijden we naar toe met zijn zessen in één auto, de sky girls, fysiotherapeut Carlos en een Catalaanse bergloper die letterlijk bij ons appartement aan is komen fietsen. In het dorp ontmoeten we de Spaanse loopsters, zij zijn ervaren, zijn er klaar voor, zijn vriendelijk tegen ons.

Eerst maar eens de laaglandse lezers uitleggen wat een verticale kilometer is. Het is een wedstrijddiscipline in het Sky Running, waarbij je 1000 hoogtemeters of meer stijgt. Soms overbrug je dat in 7 kilometer, soms in 5, het hangt van het terrein af. Hoe korter de afstand, hoe steiler en moeilijker de wedstrijd is. Vandaag is de verticale kilometer precies 1000 hoogtemeters in ruim 3 km, gemiddeld dus meer dan 30%. De wedstrijd start in het dorp op 1100 meter. De route begint op een verticaal straatje tussen hoge gevels, dan gaan we verder via een stenig slingerend wandelpad. We steken recht omhoog via een wandelpaadje steeds een grindpad over, om de laatste kilometer recht de berg op te gaan. Eerst over een weide met struiken, waar geen pad is. Daarna door een geul met stenen naar een plek vlak onder de top. Daar is de helling op zijn steilst, zeker 40%, en moet je handen en voeten gebruiken.

De luidstrekers schallen een hard, echoënd, opgewonden en onverstaanbaar taaltje. Wat wij wel verstaan is de taal van trappelende voeten die warm lopen, van opgeblazen start-bogen, van kraampjes met loopspullen, bekertjes drinken op grote tafels, peptalks van trainers en van atleten in kleurrijke shirtjes en broekjes. Het is warm, we lopen rustig wat warm. De vrouwen starten een kwartier eerder dan de mannen. De nationale teams moeten vooraan in het startvak staan. We zijn met 10 vrouwen. Jammer dat de SkyGames niet het brede veld aan atleten trekt uit de landen en regio´s met een grote bergsporttraditie, of het nu fell running, course de montagne of Berglaufen wordt genoemd, zoals in Wales en Schotland, Zwitserland, Oostenrijk, Slovenië....Naast de Spaanse meiden staan er wel een Italiaanse en een Russische aan de startlijn. En wij Skygirls natuurlijk! Ze tellen af bij de start en ik vertrek rustig. Marjolein en Chantal lopen voor mij dicht bij elkaar. Ik zie ze de eerste tijd op 30 meter voor me lopen, dan worden het er 60, en daarna heb ik alleen aandacht voor het terrein en de inspanning. Ik weet uit ervaring in berglopen dat ik geen talent heb voor steile hellingen. Ik heb geen kracht, geen ritme, verzuur snel en presteer niet goed als ik niet enkele weken in de bergen kracht heb kunnen opdoen. De techniek om snel te wandelen en met je armen je bovenbenen naar beneden te drukken beheers ik ook niet goed. Het enige wat ik kan doen is mijn stinkende best, De spieren branden, de benen zwabberen van de verzuring, hard hijgend krijg ik een droge keel en bloedsmaak. Op het laatste steile stuk staat Ragna om foto´s te maken en aan te moedigen. De eerste mannen halen me in, zij hijgen ook de longen uit het lijf. De top op 2100 meter komt in zicht. Bovenaan zie ik Marjolein en Chantal weer. Zij finishten kort na elkaar binnen het uur, 10 minuten voor mij. De weg naar beneden is nog best lastig, met zwaar verzuurde benen steil afdalen. Marjolein en Chantal zijn al vooruit gegaan, ik eet wat meloen en drink boven nog iets. De verzorging en organisatie is uitstekend. Even kijk ik nog naar de recreanten die nog omhoog ploeteren en geniet ik van het geweldige uitzicht op de Pyreneese bergen. De hartslag daalt wat en ik overdenk mijn eerste verticale kilometer zwijgzaam, met gemengde gevoelens. Dan daal ik ook af, om me heen spreken atleten opgewonden met elkaar en met mij. Springend van steen naar graspol schuifelend en glijdend babbelen we, met grote gebaren en lachsalvo´s. Ik versta niet welke woorden zij uitspreken, maar ook nu weer is dat niet nodig om te begrijpen waar het over gaat. De bergen binden ons.

SkySpeed

We pauzeren kort in ons appartement om te eten, en om de benen in de ijskoude beek te leggen. Chantal wordt er bijna door de bloedzuigers opgegeten. De La Sportiva C-lite schoenen die we vanmorgen droegen, staan gedisciplineerd in een rijtje voor ons verblijf. We hebben allemaal zwerende splinters in de vingers, het zijn de restanten van stekels van distels. Als je met handen en voeten loopt, grijp je steeds in die distels.

Om 17 uur is de start van de SkySpeed in Taüll. SkySpeed is een spectaculair onderdeel van het Sky Running. Het is een sprint over een korte afstand op een waanzinnig steile helling. In deze SkyGames is gekozen voor een helling die leidt naar het recreatieterreintje Ermita..... Je sprint 200 meter lang omhoog op een met rotsblokken bezaaide grashelling van 45%. Er is steeds een start van en serie van vier atleten tegelijk. De acht snelsten gaan naar de finale en strijden om de titel in een tweede en finale ronde.

Waanzinnig. Idioot. Gek. Belachelijk. Vloekend kijk ik omhoog tegen de muur waar ik tegen op moet rennen. Hardlopen! Ik slik en slik, maar mijn hart blijft in mijn keel hangen. Chantal heeft de eer te mogen lopen naast de wereldkampioene SkySpeed in de derde serie. Ik moet tegelijk met Marjolein in de tweede serie. We wachten netjes in volgorde. Als we in de starthekken staan, voel ik me als een werkknol tussen Arabische volbloedpaarden op de renbaan. Ik kijk omhoog naar de eerste vier vrouwen. Het is heel simpel: op handen en voeten heel hard omhoog sprinten. Dan sluit ik me af van negatieve gedachten. Ik concentreer me op mijn lichaam, voel de adrenaline komen en stromen, mijn hart doet mee en pompt de boel nog eens goed op. Ik zuig zo veel zuurstof op als ik kan en bij de start vlieg ik in de berg zo hard ik kan. Met handen en voeten klauter ik omhoog. De longen branden, mijn maaginhoud wil naar buiten, maar dit is leuk! We klimmen door een haag van mensen omhoog, ze roepen mijn naam en zwepen de boel op. Natuurlijk word ik ook hier laatste van iedereen. Je kan erover denken zoals je wilt: een lesje nederigheid, ´wat heb ik hier te zoeken´ of: we zetten hier Nederland neer als Skyrunning-land. Hoe dan ook, ik vond het kicken om mee te doen. Dit wil ik wel eens vaker doen! We nestelen ons tussen de dichte haag van toeschouwers en kijken nog uren naar dit spektakel. Eerst naar de andere vrouwen, dan naar de mannen en naar de finales. Ik weet niet waarvan mijn keel meer pijn doet: van het sprinten in de droge berglucht of van het luidkeels aanmoedigen van de Skyspeedrunners. Hoe dan ook, ik heb een dag meegemaakt op de SkyGames die ik niet snel zal vergeten. In de avond eten we in Barruera zoals Spanjaarden dat doen. Laat in de avond, buiten, gezellig met zijn allen. In de dorpen van Ribagorza Romanicá is vanavond een traditioneel feest om de oogst te vieren. Mannen rennen in het donker met enorme fakkels, gemaakt van sparrenhouten planken aan een steel, de berg af. In het dal steken ze na deze heldendaad een groot vreugdevuur aan. Als we naar het appartement vertrekken, zien we in Taüll de mannen met fakkels staan.  Wij gaan terug naar huis, morgen is er weer een onderdeel: de duathlon ofwel de Sky Bike.