The wolf will keep you posted :)

Eind december verruilde ik het kerstdiner voor een trailavontuur op de Rheinsteig. Met slaapspullen en een hoofd vol plannen zou ik het wel een paar dagen uit kunnen houden. Luchtige, filosofische en natte passages wisselden elkaar af. Hoe het precies liep, kan je in dit verslag lezen.

 

26 december, Deutsche Eck, Koblenz, Duitsland. Een koperen Koning Willem I torent protserige op zijn paard hoog boven de Rijn uit, op een reusachtig sokkel ter grootte van een gebouw. Het symbool van het Duits nationalisme ligt op de plek waar de Moezel in de Rijn stroomt. Vanuit mijn zichtpunt ligt het controversiële gedenkteken nietig klein te zijn, want ik sta hoog en aan de andere kant van de Rijn: “Rechtsrheinisch” zoals de Duitsers zeggen. Aan de oostoever. Als hardloper is mijn visie op de stad en haar monumenten sowieso ver en vaag, Koblenz is slechts het startpunt van mijn tocht. Bovendien zit ik midden in een korte, felle regenbui. Geen Weisse Weihnachten zoals ik had gehoopt, maar grau und mal Farbenfroh. Het zijn regenbogen die regelmatig de sfeer bepalen, tussen de buien door.

 

 

Het lijkt wel of ik Koblenz niet van me af geschud krijg, de televisietoren blijft zichtbaar en terwijl het rap donker wordt, licht die toren hardnekkig op, met rode puntjes. Ik ben veel later vertrokken dan ik had gepland, pas om 15.30 stapte ik met hond, rugzak en wandelstokken uit de auto. De vertrektijd is eigenlijk het enige dat ik gepland had: hoeveel dagen ik ga lopen, waar ik ga slapen, of ik iets te eten kan kopen, wanneer ik weer terug ben? Keine Ahnung, ik weet het niet. Dat ongeplande, me over geven aan het onbekende, ik hou daar van, al moet ik me wel ergens over heen zetten. Zo’n tocht lopen vraagt om een ander soort bewustzijn. Je luie hersens moeten voortdurend de scenario’s langs lopen in een helderheid waarin het om overleven gaat. Om essentiële zaken als voedsel, warmte, bescherming tegen gevaren. Het is een vaardigheid die ik regelmatig train, die me mentaal wapent voor het lopen van ultratrails. In het dagelijkse leven wordt je bediend met voorspelbaarheid en comfort en de meeste mensen zijn zich niet eens meer bewust van die mentale bron die iedereen in aanleg bezit. Van de rekbaarheid in je bewustzijn.

 

Ik ga old school lopen, met een gewoon horloge dat alleen de tijd aan geeft. Verder heb ik een toeristische geplastificeerde wandelkaart bij me van 1 op 25.000 en een oude Petzl. De lezer wil natuurlijk weten: welk model en hoe veel lumen lichtopbrengst hij heeft. Sorry jongens, het ding is ook een oudje, ik gebruikte die vroeger tijdens huttentochten in de Alpen om in het holst van de nacht op de slaapzaal mijn spullen te pakken, terwijl de rest nog lag te ronken. Nachtelijke trails doe ik zonder tig lumen. Ik vertrouw op een vaardigheid, die door trailers getraind kan worden, maar voor de meesten onbekend is: proprioceptie. Dat zal ik nog wel eens een andere keer toelichten. Ook oriënteer ik me ‘s nachts op de staart van mijn hond.

 

 

Over honden en hardlopen, dat levert me meer keuzestress op dan mijn trail gear. Met 10 honden thuis is het assortiment groot. De regen sluit in ieder geval mijn sledehond uit, zij heeft een rothekel aan nattigheid. Ik neem Jill mee, de Border Collie die ik op langere tochten mee neem. Zij is onvermoeibaar. Ze is een erg schuwe en angstige hond die niet blaft bij gevaar. Bij ontmoetingen met enge mannen of een horde wilde zwijnen hoef ik dus niet op haar te rekenen.

 

Het enige nieuwe snufje dat ik mee neem, is de Ultrapsire Fastpack. Een rugzak, gemaakt voor langere trails waarbij je meer spullen mee kan nemen. Over de Fastpack kan je meer lezen in de review die ik er eerder deze week over schreef.

 

Met het oversteken van de rivier de Lahn verlaat de Rheinsteig langzaam de stad. Bij het dorp Lahnstein is er nog een laatste stedelijke oprisping, er torenen flats boven de bossen uit, het is een kuuroord met hotels. De architectuur doet me denken aan Russische voorsteden en het spookstedelijke gevoel van godverlaten Franse skioorden in de zomer komt in mijn herinnering naar boven. Het is de eerste en enige plek waar ik die dag mensen op de route tegen kom. Mensen die voor het kerstdiner nog even een frisse neus halen, tussen de buien door.

 

 

Ik verlaat de asfaltwoestenij voor bossen, een mooie afdaling richting een dorpje aan de Rijn volgt. Jill loopt volgens haar eigen ritueel: ze rent vooruit, draait, loopt terug, haalt me op, loopt vooruit, draait, loopt terug, haalt me op. Ook de Rheinsteig kent zo haar eigen ritme. Je klimt door bossen en over rotsen naar een hoog punt met prachtig uitzicht naar de overkant. En in de diepte, waar de Rijn ligt. Ook zie je meestal de berg waar je eerder liep en je kan het volgende bergje al zien. Daar ligt vaak een ruïne of een kasteel. Boven op het hoogste punt is het landschap kaal, grote akkers en weilanden met veel wind. Je loopt een paar kilometer vlak op die hoogte om dan weer met een boog een steil dal te doorkruisen: afdalend door dichte beuken- en eikenbossen naar een beek, om na de oversteek weer omhoog te klimmen. In die klimmen en dalen zitten soms behoorlijk technische stukken, luchtige en gezekerde rotsen van afbrokkelend leisteen. Die afwisseling van plateau, afdaling door eikenbos, beek over steken, rotsen beklimmen, uitzichtpunt genieten, plateau op klimmen, gaat in een eindeloos ritme en met een respectabele hoeveelheid hoogtemeters gepaard. Gemiddeld 450 hoogtemeters stijgen en 450 meter dalen per 10 km.

 

 

De dag eindigt en in de schemering schuift het landschap naar andere dimensies. In het bos is het stil en donker, afdalend neem ik door geluiden en lichtjes de Rijn waar, die met grote bochten door de bergen slingert. Kleine boten in de diepte, de boemelende treinen die over een spoorlijntje langs de rivier tuffen, het stadje Braubach dat oplicht en waar de kerkklok aan geeft hoe laat het is. Mijn tempo vertraagt behoorlijk in het donker. De Rheinsteig volgt een smal pad in een steil zijdal, het Holderbachtal. In het licht van mijn lamp zie ik de ogen oplichten van dieren in het bos. Everzwijnen? Edelherten? Een vos? Ik raad maar wat. Jill snuffelt en wijst de dieren aan door stil te staan, alsof ze een rondleiding geeft en ik ben de toerist. Ze blaft niet en jaagt niet. Het regent een beetje en de spetters vliegen door het licht van mijn hoofdlamp. Het pad buigt af naar het ruisende riviertje beneden, ik loop rechtdoor op een pad dat alleen dieren en jagers gebruiken. In de steile wand is er een kleine holte waar ik tussen ielige eiken een slaapplek kies.

 

 

Uit de Ultraspire Fastpack trek ik de bivakzak en een slaapzak die er in gepropt zitten. Een bivakzak is zoiets als een tent zonder stokken, eigenlijk een grote plastic zak waar je droog in kan overnachten. Ik maak Jill vast aan het aantrektouw van mijn bivakzak. Ik ben anders bang dat de angsthaas ’s nachts wegrent en ik haar kwijt raak. Zij krijgt droge hondenbrokken, ik eet sportrepen die daar op lijken. Het is doodstil in het bos. En donker. Ik lig alleen in een slaapzak, op tweede kerstdag. Terwijl mijn lichaam rust, jagen gedachten als wolken in een storm door mijn hoofd en mijn fantasie gaat met me aan de loop. Ik zie voor me dat er een groep wilde zwijnen op visite komt. Ik ben me er van bewust dat ik op de grond lig. Alleen. In het bos. Met als enige wapen suffe wandelstokken. Zouden ze in mijn haren snuffelen? Ik kan ze al bijna horen knorren, de stugge bruine haren voelen, de slagtanden met bellenblazend kwijl zien en kijk ze al bijna recht in de meedogenloze kraalogen. Zouden ze me beroven van de notenmelange, de tube gesuikerde melk, de appel en de sportrepen die ik in mijn rugzak heb? Ik denk aan kamperen in gebieden waar wilde beren leven, dat je dan je eten in een zak hoog in de boom moet hangen, ver van je kwetsbare mensenlijf. Ik denk aan Jill die aan mijn bivakzak gebonden zit, aan haar kracht en wat er gebeurt als zij angstig wordt en in paniek weg rent. Ik zie voor me hoe ik het ene moment zorgeloos lig te slapen en het volgende moment stuiterend door de kloof zweef, in mijn mummyzak de steile helling af, aan mij vast een paniekerige hond. Ik moet lachen om mijn eigen fantasie en als de doemscenario’s weg trekken, val ik in een lichte slaap. Bij opklaringen schijnt er een volle maan in mijn gezicht die me wakker maakt. Telkens als ik wakker word, kijk ik naar de maan, die met een boog langs de hemel beweegt. Ondanks mijn muts en kleding heb ik het koud met een natte nek. Regenbuien maken me wakker omdat mijn gezicht vrij ligt. Ik kruip wat dieper in de zak. Na een regenbui volgt een kietelbeurt: Jill heeft dorst en likt de waterdruppels, die op de bivakzak blijven liggen, één voor één op. De eerste keer dat dit gebeurt, lig ik te slapen en schrik ik wakker van de druk van een hondentong op mijn buik. Mijn lachsalvo echoot door het stille bos. Je maakt toch vreemde dingen mee als je de Rheinsteig loopt.

 

 

Om 5 uur is het tijd om het kamp op te breken, mijn stijve rug te strekken, wat te eten en te vertrekken. De Fastpack bevat twee grote bidons en ik drink er één leeg. Ik ril van de kou en vermoeidheid. Om terug te komen op die overlevingsflow, het gaat voor mij verder dan basis-instincten over warm blijven en geen honger leiden. Het is een overtuiging dat je daden en ervaringen bepalen wie je bent. Het is bijna filosofisch, als existentialisme. Dat is volgens Wikipedia de filosofische stroming die ‘individuele vrijheid, verantwoordelijkheid en subjectiviteit voorop stelt. Het existentialisme beschouwt iedere persoon als een uniek wezen, verantwoordelijk voor eigen daden en eigen lot. De uitdaging van ieder individueel mens is om in afwezigheid van een transcedente god en binnen zijn absurd en zinloos bestaan zijn vrijheid te gebruiken om een eigen ethos op te bouwen en zodoende zijn bestaan zin te geven.’ Ambitie met een grote dosis relativerende humor, daar hou ik wel van. En als je de kerstdagen gebruikt om in je eentje door Duitse bossen te rennen, heb je ruimschoots tijd om dit soort dingen te overdenken.

 

 

De Rheinsteig volgt een scherpe haarspeldbocht van de Rijn en loopt parallel aan de rivier. Ik zie in het donker niet veel, alleen de lichtindrukken van miniatuur boten, wat auto’s en treinen. Het gaat me niet snel genoeg, ik heb moeite ritme te vinden en moet bergop wandelen. In het steile terrein maak ik goed gebruik van mijn stokken. Als langlaufer en skiker (skeeleren met stokken) ben ik gewend om met verschillende stoktechnieken mijn armkracht in te zetten. Afhankelijk van het terrein, schakel ik tussen 1 op 1 (1 stokinzet per pas), 1 op 2 (2 passen, 1 stokinzet) en soms zet ik allebei de stokken tegelijk neer om mezelf met één grote pas een rots over te duwen. Ik vind het een paar uur best wel saai, want na twee klimmen is de route een hele tijd redelijk vlak. Het is aardedonker, winderig en ik heb zin in koffie en een vers broodje. Toch passeer ik de dorpjes Osterspai, Filsen en Kamp-Bornhofen zonder te stoppen, het is belachelijk vroeg. Bij Bornhofen staan twee ruïnes uit de 10^e eeuw naast elkaar, het zou gaan om de kastelen van twee broers die vanuit hun optrekjes met elkaar vochten.

 

Je struikelt hier over de kastelen, ruïnes, en geschiedenis. Het gehele dal van de midden-Rijn is door UNESCO tot cultureel werelderfgoed benoemd. De combinatie van de slingerende rivier in de bergen met de vele zijdalen, de wijngaarden, de vestingen op de rotsen en de kleine stadjes in het dal, is uniek en waardevol. Eindelijk wordt het licht! Ik passeer een nieuw aangeplante boomgaard met in elk jong boompje een vogelhuisje, het ziet er optimistisch uit in het ochtendlicht. Vlak voor Lykershausen, een dorp van enkele woningen, staat op een bordje aangegeven dat je bij de Oase wat kan eten of drinken. In het dorp passeer ik de piepkleine bijkeuken van een woonhuis. De Oase is een omgebouwde garage. Veel kerstverlichting en versiering nodigen me uit. Zal ik met een natte stinkhond en mijn natte stinkkleren bij iemand aan de keukentafel aan schuiven? Het ontbijt moet nog maar even wachten. Bij Kestert komt er eindelijk weer wat reliëf na een lange passage over het plateau, met prachtige uitzichten. Ook de natuur is op die steile hellingen ruig. De eiken groeien heel langzaam en krom en op de rotsen groeit mos. De rotshellingen worden in de zomer warm en via het Rijndal zijn er veel mediterrane planten en dieren naar het verder koele Duitse land verhuisd: smaragdhagedis, muurhagedis, vele vlinders en warmteminnende planten.

 

 

De Pulsbachklamm doorkruisen we, alweer een diepe kloof van een zijdal van de Rijn. Het pad gaat lang en steil naar beneden, gedeeltelijk via trappetjes. In het dal volgt met een scherpe knik de klim naar het volgende plateau. De Rheinsteig is zo goed aangegeven, dat verdwalen eigenlijk niet mogelijk is. Alleen bij de dorpjes moet je nog wel eens zoeken naar de bordjes met het symbool van de Rheinsteig: een witte rivierkronkel op een blauwe ondergrond. De aanlooproutes naar de Rheinsteig vanaf andere punten en stadjes zijn met hetzelfde symbool in geel aangegeven. Die gele bordjes schreeuwen:’dorp-koffie-mensen’ maar ik negeer die roep en loop verder. Onderweg zijn er informatiebordjes over de mijnen, vroeger werd diep in de rotsen lood en zink gewonnen in de groeve Gute Hoffnung. De erts werd aan de overkant van de Rijn verwerkt. Er lag zelfs een tunnel onder de Rijn waar een spoorlijntje doorheen liep. Er staan ertskarren in het bos en een ruïne van een luchtschacht is ook zichtbaar onderweg.

 

Er schiet iets bruins en fladderends voor mijn voeten weg, misschien wel een Hazelhoen, een zeldzame vogel. Het volgende dal is ook weer steil en hoog, maar het pad volgt hier hele lange haarspeldbochten naar beneden zodat ik tempo kan houden. Het heeft vanmorgen wat uren niet geregend, tegen de middag begint het steeds langer en vaker te regenen. Gelukkig is de route nu afwisselend en is er veel te zien. De Rheinsteig daalt af naar het stadje Wellmich dat direct aan de Rijn ligt, naar een molen met waterrad. Ik passeer Burg Maus, een indrukwekkend kasteel. Het schijnt dat de burcht Katz, die verderop ligt, er eerder was. Toen Burg Maus werd gebouwd, noemden de bewoners van de kattenburcht het kasteel spottend Burg Maus en die naam was blijkbaar een blijver. Ik vraag me af wat die mensen bezielde om zo veel burchten te bouwen, wat viel er eigenlijk te verdedigen hier? Al hardlopend krijg ik daar natuurlijk geen antwoord op. Tussen Katz en Maus zal het hier heel wat bloediger aan toe zijn gegaan dan in de tekenfilmpjes van Tom en Jerry.

 

 

De regen maakt me stijf en koud. Na de klim kan ik op het plateau niet meer zo goed tempo maken. Ik ben ook al meer dan 6 uur onderweg. Toch stop ik bij enkele hoge uitzichtpunten, het zicht op kastelen aan de overkant en het stadje Sankt Goar is prachtig. De volgende afdaling vraagt mijn concentratie, het is een steile en rotsige. Dan is er tot mijn verrassing een keuze, die niet op de kaart staat: de normale route, of de ‘alpiene’ weg via een echte “klettersteig”. Een klettersteig is in de bergen een weg over rotsenwanden met haken, ijzeren trappen, bruggen en staalkabels die je gezekerd aan je klimgordel beklimt of afdaalt. Omdat ik de Rabenacksteig af moet dalen, kan ik niet zien hoe steil en lang hij is en of er zekeringsmateriaal (gordel, haken) nodig is. Ik besluit toch een kijkje te nemen en deze alternatieve route te proberen. Er zijn enkele mooie passages, met als spannendste stuk een rechte ijzeren trap van 10 meter langs een loodrechte wand. De Rabenacksteig is kort en onderbreekt het loopritme, maar dat is de adrenaline meer dan waard. Ik kom eindelijk in een stadje aan, ik ben doorweekt en koud en moet echt ergens opwarmen. Jill lijkt onverstoorbaar.

 

Sankt Goarshausen ligt er verzopen bij. Niet alleen door de regen. Veel straten zijn overstroomd door de Rijn. Borden die boven de rivier uit steken verraden, dat er onder het water een weg ligt. De Rijn stroomt hard met bruin water. In het stadje zijn de meeste cafés dicht, ik krijg het nog kouder van het geslenter door de smalle Middeleeuwse straatjes, tussen de vakwerkhuisjes. Bij het station brandt het licht bij een bakkerij, die ook een kleine Stube heeft waar je koffie kan drinken. De hond mag zich daar ook even warmen. Ze staart met hypnotische grote ogen naar de vreemde mensen in de Stube, zoals alleen Border Collies dat kunnen doen. De ramen zijn beslagen en de zuurstof is uit de lucht, maar de koffie is warm, de broodjes vers, oude dames quatschen gezellig.

 

 

Ik loop verder, voor me ligt nog een mooie 20 km van de route naar het stadje Kaub. Inclusief een bonus van 900 meter omhoog en ook weer 900 meter omlaag. Met onderweg het mythische hoogtepunt van de Midden-Rijn: de Loreley. Dit is een scherpe, steile rots waar de Rijn omheen slingert. In de bocht is er een gevaarlijke stroming, en schepen moeten er nog steeds uit kijken. Volgens het volksverhaal zat hier de nimf Loreley met haar gouden haren en gezang de scheepslieden gevaarlijk af te leiden. Jaja, geef de vrouwen maar de schuld, desnoods een verzonnen vrouw. Ik loop langs de toeristische gebouwen, klim over rotsen en de keurig aangelegde trappen omhoog naar de rots. Als een toerist van het uitzicht genieten lukt me niet meer, want de regen komt recht naar beneden. Foto’s maken als een toerist kan niet, mijn smartphone is niet waterdicht en al akelig nat. Zelfs in de kille buien zie je dat het landschap mediterraner wordt, met meer wijngaarden. Ze liggen er dor bij en de regen helpt ook niet om er een scherp beeld van te vormen, maar ik kan me voorstellen dat het in dit nauwe dal heerlijk warm kan zijn. Na Kaub, het stadje waar ik naar toe wil, wordt het landschap vlakker, ronder en met meer wijngaarden. Daar zal ik mijn volgende slaapplek zoeken.

 

Ergens onderweg krijgt de beslissing vorm in mijn hoofd, om terug te keren naar Sankt Goarshausen en daar de trein terug naar de auto te nemen. Het is de regen, de kou, het gebrek aan snelheid, het idee dat ik het wel gezien heb na de passage van het overdreven toeristische Loreley. En als ik een bordje Rheinhöhenweg zie die een alternatieve route biedt, terug naar Sankt Goarshausen, dan neem ik het besluit en keer terug naar het kille stadje aan de overstroomde Rijn. Terwijl we op de trein wachten, trakteer ik Jill op een hondenpasteitje, want er ligt een supermarkt naast het treinstation.

In de trein bereken ik dat ik ongeveer 70 km heb gelopen in de afgelopen 2 dagen, met zo’n 3000 hoogtemeters. Niet veel. Maar als je van tevoren je doelen niet vast legt in getallen, feiten en cijfers, hoef je hier geen mening over te hebben. Het was gewoon een bijzondere ervaring, niet meer en niet minder. En hier ga ik zeker nog eens terug komen in een ander seizoen. Van het treinstation waar ik uit stap naar de auto is het nog een half uurtje lopen. Ik ben nog steeds koud en nat als ik bij de auto kom, maar droge kleren liggen al klaar en het is maar een paar uurtjes rijden naar huis.

 

 

For some, this was hard to comprehend. It opposes to the original idea of the event: experiencing a real adventure, away from towns and villages, in the wilderness. Trail runners are used to be very self sufficient. They run alone for hours on end in nature, night and day, with no human for hours in sight, carrying their own food and drinks on their backs and leaving no trace. On the other hand, most of the participants were road runners from the Netherlands, experiencing their first trail or mountain run. Whether risk management should be a task of the event organization or the local nature management organization, remains a different discussion, on which I will not focus.

 

Disturbance, littering, pollution and trampling can be the threats of trail running. Probably, most disturbance and pollution came from the off-road vehicles driven up the mountains by the men and women protecting the environment and the runners. There was no littering from the participants, they all took their garbage with them. Using existing walking paths, dirt roads and single tracks, there was nearly zero trampling. On some trails though, my feet could not evade the feral flowers of the famous Abruzzo Crocuses that are grown for the saffron they produce. Luckily these flowers are not rare!

 

Evaluating this year's event is interesting, it leads to a different perspective when we look at the future. This event has the potential to grow into a large one. With more runners participating, more money from sponsorships, more public attention for the causes of PAN Parks and the beautiful wilderness areas that are part of PAN Parks. One of the strong points I think was the presentation of Zoltán Kun at the runners briefing on PAN Parks and its objectives. I think that after the presentation, the participants really started to appreciate their presence in a different perspective.

Chantal:

´Het hardlopen was geweldig! Ik heb alleen maar genoten. Ik kwam toch wel gesloopt van de fiets, wat verzuurd. Maar het lopen liep direct lekker. Jammer van het weer en de mist, voor het uitzicht, dat moet geweldig geweest zijn. Ik werd toch helemaal vrolijk van het lopen.`

Marjolein:

´Het was heel erg steil, heel gaaf, mysterieus in de mist. Grappig dat je tussen de koeien en koeienvlaaien door stampt. Je moest echt klimmen, veel klauteren en wandelen. Balen dat ik een kwartier heb omgelopen door de mist, ik ging verkeerd naar beneden steil en moest weer helemaal omhoog klimmen, recht omhoog over een rotswand samen met een andere man. De oranje vlaggetjes die de route markeerden, waren door de koeien aangevreten en in combinatie met de mist was het echt zoeken naar de route. Het verkeerd lopen brak mijn moraal. Gelukkig was je niet de enige op de berg. Een jongen lag op het parcours onder een thermodeken geblesseerd, waarschijnlijk een gebroken been. Daar schrok ik wel van.`

De Sky Speed samengevat door Chantal:

´Ik heb er heel erg van genoten, ondanks de spanning voor sommige technische stukjes. Ik ging erheen om het te ervaren, en dat was heel erg leuk.´

 

Marjolein:

´Ik was echt blij dat ik over de finish kwam en zelf nog heel was, balen van die 25 minuten verlies door pech, maar ik heb wel enorm genoten onderweg van de mooie omgeving.´

The road to the Sky Games is rough.....niet dat ik met vermoeide benen naar rust uit zie, dat er oneindig veel hoogtemeters zijn getraind. Nee, het omgekeerde. Ik had nauwelijks tijd om te lopen en écht te trainen. Maar gisteren had ik een gouden moment. Een verslag over trainen op de Bemelerberg en Alanis Morissette. En over goudvissen en wijngaardslakken.

De wolf roept!

 

Begin september wordt in het Italiaanse Majella National Park de Wolf Mountain Run georganiseerd. Drie dagen lang trails lopen door bergen en dalen, door een wild gebied waar wolven en beren leven. Lara Klaassen verkende het parcours al vast.

 

“Capriolo!” Roept Luciano enthousiast. Ik zie nog net de witte kont van de ree die inderdaad capriolen maakt om over de steile helling weg te springen. Luciano spreekt uitsluitend Italiaans, een taal die ik niet spreek. Als ik Frans terug spreek, kunnen we elkaar verstaan, denken we. Als collega-biologen en hardlopers hebben we aan een half woord genoeg.

 

 

Luciano werkt voor Majella National Park en loopt in zijn vrije tijd bij een sky running club. We verkennen vandaag samen de routes van de Wolf Mountain Run (WMR). De trailrun wordt georganiseerd door The Event Academy en PAN Parks Foundation, een organisatie die de laatste wilde gebieden van Europa beschermt. Ik reisde met Henk Dokter van The Event Academy naar de Abruzzen in Midden-Italië om de routes te lopen. Henk is een geboren organisator. Het hardlopen en uitstippelen van de exacte routes laat hij liever aan trailrunners over. Ik ben de gelukkige die met een vierkant kastje om mijn pols mag lopen.

 

 

“We hit the trails Henk!” We zijn vanmorgen vertrokken op de Passo San Leonardo (1200 meter). Er waait een fijn koel briesje en het uitzicht biedt een prachtige samenvatting van al het moois dat de Wolf Mountain Run te bieden heeft: de ruige, eenzame bergen, pittoreske dorpjes in het golvende landschap van weilanden, bossen, ravijnen, rotsen en rivieren. De machtige bergketen van de Montagne del Morrone ligt erbij alsof een god de poedersuikerbus heeft leeggestrooid. Vanaf 1300 meter hoogte ligt er sneeuw, op de toppen.

 

 

Dag 1 van de Wolf Mountain Run start dus vanaf de pas: na een kort steil stuk omhoog door weiland, komen we al snel in het bos op de berghelling. Er ligt sneeuw, we zoeken het pad dat met rood-wit is gemarkeerd. Hier geen naaldbomen, maar prachtige Apennijnse beuken-eikenbossen. Het pad stijgt een tijd door dit bos. De ree is niet het enige dier dat hier rond dartelt. Diepe pootafdrukken verraden dat hij hier kort geleden nog rond liep: de wolf! Ik bekijk de voetsporen in de sneeuw en voel mijn hart kloppen. Hij volgde een tijdje hetzelfde pad als ons. In dit gebied leven nog enkele roedels wolven. Mijn voetafdrukken in de sneeuw zijn groter dan die van de lichtvoetige wolf, maar de gedachte dat dit roofdier hier ergens rond zwerft geeft me een nietig gevoel.

 

 

We klimmen en klimmen, tot boven de boomgrens waar tussen de rotsen lage jeneverstruiken groeien. De sneeuw bedekt de stenen die de rood-witte route markeert, zodat we goed moeten opletten om de weg te vinden. De natuur is half mei een wonderlijke mix van seizoenen. Er ligt een winters dikke laag sneeuw die het hardlopen zwaar maakt. Krokussen, gentianen en kerstroos steken de kop boven de sneeuw uit alsof het lente is en de zon hamert zomers heet op mijn kop. Ik draag een korte broek met handschoenen, een winddichte jas met zonnebril, ik loop er maf bij.

 

 

 

Op hoogte waait de wind hard. We volgen een graat waar de sneeuw is opgewaaid tot luifeltjes. De rotsbodem lijkt kaal, maar als je goed kijkt stikt het van de bloemetjes. Veel van die planten zijn zeldzaam en groeien alleen in dit gebied. Kicken voor een ecoloog! Op het hoogste punt is het uitzicht geweldig, vooral de besneeuwde tweeduizenders van de bergketen verderop lokken. Maar nee, we moeten nog meer trails verkennen vandaag dus we blijven maar even. Vanaf de top dalen we af over de stenenvelden die zo typisch zijn voor dit kalkgebergte. De grond is bezaaid met vuistgrote witte kalksteenbrokken. Mijn enkels zijn er niet zo blij mee. Ik ben blij met de stok die Luciano mij leent, zodat ik op bijna 3 pootjes mijn weg naar beneden kan zoeken. Langs een eenzaam berghutje, dat tijdens de WMR een drankpost zal zijn, dalen we af. Het is zo warm dat het pad een mengsel is van beukenblaadjes, modder en smeltende sneeuw. De grote stenen die in die smurrie verstopt liggen maken de afdaling een spannende uitdaging. Door het bos komen we uiteindelijk weer in het weiland bij de Passo San Leonardo. In de eindsprint bergaf komt Henk naast ons lopen en dan zijn we weer terug bij de auto.

 

 

Samenvatting van dag 1: trail van ruim 10 km over bospaden en trailpaadjes tot boven de boomgrens naar de Monte Mileto op 1920 meter. Een ronde met circa 650 hoogtemeters omhoog en omlaag.

 

 

Uitvalsbasis voor de WMR is Caramanico Terme. Een typisch Italiaans bergdorpje met bakkers en andere winkels, restaurantjes, een zwembad, banken. Er is zelfs een authentieke Italiaanse 'flaneerlaan' omzoomd met kastanjes, om zondags te rond te kijken en gezien te worden. Het bezoekerscentrum van de Orfento Vallei ligt daar en het Casa del Lupo, een huis met diverse kamers voor gasten. Wij verblijven ook daar. De camping voor de WMR zal hier op het grasveld komen. Het is een fijne plek, nu nog rustig maar begin september is dit het kloppend hart waar alles samen komt. Met het team bespreken we de routes en ik drink cola en die typische kleine Italiaanse espresso. Ik maak me klaar voor de trail die de tweede dag van de WMR gelopen zal worden.

 

 

Dag 2 heeft een heel andere sfeer en ritme. In deze trail is het dalen, dalen en nog eens dalen door de kloof van de Valle d'Orfento, een prachtige kloof in de kalkrotsen. We beginnen enkele kilometers op een breed pad op een hoogvlakte, tussen vlinders, krekels en in de felle zon. Roccacaramanico ligt als miniatuurdorpje verderop. De natuurstenen huisjes met rode dakpannen zijn ver weg en toch lijkt het hier of je ze kan aanraken in de trillende warme lucht. Pas geleden was dit nog een spookdorpje, de laatste tijd knapte men de huisjes op en nu is het weer de Middeleeuwse versie van Caramanico. Het gaat geleidelijk omhoog, tot we de slagboom naderen waar het bos en de helling begint.

 

 

Al snel dalen we over een paadje af door de kloof. Wat een oase is het hier in de schaduw! De afdaling vraagt veel concentratie, dat weerhoudt me er niet van te genieten van de rotswanden en het bruisende water. Zo nu en dan is er een klimmetje om het ritme te breken. We passeren steeds bruggetjes en andere plaatsen met mooie lange namen, zoals 'Ponte san Benedetto'. Rollende woorden, zoals het ruisende water. De otter leeft hier, waterspreeuw en bijzondere salamanders, maar het bounty-gevoel wordt vooral opgewekt door de watervalletjes, bemoste stenen, grotten en bloemenweiden met orchideeën en vlinders. In dit paradijs lijkt de wolf een verre vriend....of zou hij zich hier ook thuis voelen?

 

 

Na enkele smalle passages die letterlijk ín de rotswand liggen, komen de peilers van de hoge brug voor het autoverkeer over de Orfento bij Caramanico in zicht. De trail eindigt met een gemeen klimmetje over een trappenpad tot aan de brug. Mission accomplished! Een duik in de natuurlijke badkuipen van de Orfentobeek hebben we nu zeker verdiend.

 

Samenvatting van dag 2: afdaling van circa 16 km door de paradijselijke vallei van de Orfento. Schaduwrijk langs de beek. Je daalt zo'n 700 meter af, van 1200 naar 500 m.

 

 

In de avond rijden we dwars door het ruige landschap naar Kokopelli Camping. Het is een kleine camping in Serramonacesca. Een Engels koppel met een voorliefde voor sport en natuur runt de kleine camping. Kamperen tussen de olijfboompjes of verblijven in een boerenkamer is hier mogelijk. Ideaal voor gezinnen die aan de WMR een vakantie willen koppelen. Wij praten, lachen en eten, de wijnglazen worden gevuld, het uitzicht op de Abruzzen verkleurt in pasteltinten richting de sterrennacht, we lachen en praten. Ik hoef niet eens mijn ogen dicht te doen om me vele tentjes voor te stellen, kinderstemmen en kletterend bestek in de wasbakken, het geritsel van wegschietende hagedisjes, geneurie en gesnurk uit hangmatten, sterke verhalen bij een koel biertje op het terras en het vastberaden mechanische geluid van de kettingen van mountainbikes. Een aanrader dus, deze kleine maar fijne camping niet ver van Caramanico.

 

 

Dag 3 doen wij de volgende dag, die begint met een wolkenloze hemel. “Wij” zijn dit keer niet Luciano en ik. Gisteren heb ik blijkbaar een boswachter versleten, dus vandaag ben ik onderweg met Stefano. Hij is een vriend van Luciano en niet alleen een goede hardloper,maar hij spreekt ook wat Engels. Mijn linkerenkel doet het niet meer zo goed na zo veelvuldig omzwikken dus ik vertrek vandaag op vier pootjes, met de stokken van Luciano.

 

 

We starten in Decontra, dorpje op 800 meter. De sneeuw op de bergketens van gisteren is helemaal weggesmolten, maar het Majella-massief laat haar grimmige noordkant zien in een gevangenispak van witte sneeuw een zwarte rots. Wij lopen over karrenpaden door golvende weilanden. We moeten 1000 meter klimmen. Het uitzicht groeit met het klimmen: in de verte grijnst de Gran Sasso, 'de grote Steen' als een puntige kies. Hij is net geen 3000 meter hoog, maar daarom niet minder interessant. De meest zuidelijke gletsjer van Europa ligt op de berg en Mussolini werd er gevangen gehouden en ook weer bevrijd. Nu ligt er in het hart van de berg niet alleen de snelweg naar Rome, maar ook een laboratorium voor kernfysica.

 

 

De Adriatische zee met de stad Pescara zijn te zien onder een dekentje van smog. Dichter bij is de kloof van de Orfento van dag 2 zichtbaar als een beboste ritssluiting in het landschap. De veedrinkplaats ziet er verleidelijk uit als een 'cold tub' maar we lopen door. Weer het bos in, waar ook de sneeuw ligt. Verbeeld ik het me nou of hoor ik een wolf roepen? Ik vraag Stefano of hij wel eens wolven heeft ontmoet en hij vertelt hoe er tijdens een winterse hardlooptocht een wolf op gepaste afstand met hem mee liep. De wolf cirkelde om hem heen: dan weer voor hem, dan weer achter hem lopend. We klimmen over een rug en aan de andere kant komt weer een kloof te voorschijn. In de rotswanden is het dak zichtbaar van de Eremo Santo Spirito a Maiella. Een 'eremo' is een kluizenaarswoning waar monniken een eenzaam leven leidden en de Abbruzen zijn er mee bezaaid. Dat is het mooie van deze omgeving: cultuur, natuur en geschiedenis zijn met elkaar verweven en het barst hier van de bijzondere plekjes. Op de plek is in de 13e eeuw de kerk van Santo Spirito gebouwd en een klooster.

 

 

Boven de boomgrens is de sneeuw soms diep en overal smeltend, het gaat langzaam over de Piana Grande. De skilift van de Maielletta is vanaf de schaapsherdershut te zien maar het is nog 2 kilometer ploeteren door de sneeuw. Bij de hut plukt een Italiaanse familie wilde spinazie. Door de komvormige dalwand draait het pad langzaam stijgend naar het skistation. Henk, Luciano, Pino en Monia staan ons op te wachten en we pauzeren even. Dan vervolgen we de weg, want het is nog een heel eind lopen en de eerste 10 km liepen we langzaam, in 2 uur. We dalen af door de beek en door een moeras, langs het klooster van Santo Spirito, waar we heel even over knalhard asfalt afdalen. Mijn schoenen maken een zuigend geluid op het asfalt omdat ze nat zijn van het moeras. We dalen weerover trails af door een prachtig en steil hellingbos dat Macchia di Abbateggio heet. Het is nog maar 400 hoogtemeters afdalen naar Decontra, maar ik voel de vermoeidheid wel in mijn knieën en het lijkt lang te duren. Ik ben blij als we aan de bosrand de jeep van Maiella National Park zien en even een slok water kunnen drinken. Het laatste stuk lopen we weer door het gras met krekel- en sprinkhanenkoor, met vele bloemen en met dat prachtige uitzicht op de zee en de dorpjes.

 

 

Dag 3 samengevat: pittige bergtrail van ruim 26 km met 1400 hoogtemeters klimmen en dalen, een ronde over een bergrug en door alle klimaatzones van de Apennijnse bergen.

 

Na afloop mag ik nog douchen in de Botanische Tuin van Eufemia. Helaas is er geen tijd om de tuin te bezichtigen, maar we eten nog wel een pizza met een cafe Latte in Caramanico. We analyseren de routes en de avonturen van de afgelopen twee dagen. Het was een geweldige ervaring om de trails van de Wolf Mountain Run te lopen. Het is een uitdagend parcours dat nergens echt gevaarlijk of technisch wordt. De afstanden zijn goed te doen voor hardlopers die voldoende ervaring hebben om een halve marathon uit te lopen. Voor hen is dit event dé gelegenheid om trailrunning uit te proberen. Aan de organisatie en de schitterende omgeving zal het niet liggen. Hoe veel lopers zullen de 'wolf pack' volgen in september? Ik hoop veel!

 

 

Als we op het vliegveld van Pescara zijn bij het vliegtuig, kijk ik nog een laatste keer om naar de bergen in het avondrood van de ondergaande zon. Ondanks het oorverdovende geronk van de motor van de Boeing, hoor ik het zachte gehuil van de wolf en ik weet het zeker: ik ben er bij, 7, 8 en 9 september!

 

Voor meer informatie over de Wolf Mountain Run: www.wolfmountainrun.nl en over het goede doel waar je voor loopt: www.panparks.org

De wolf roept!

 

Begin september wordt in het Italiaanse Majella National Park de Wolf Mountain Run georganiseerd. Drie dagen lang trails lopen door bergen en dalen, door een wild gebied waar wolven en beren leven. Lara Klaassen verkende het parcours al vast.

 

“Capriolo!” Roept Luciano enthousiast. Ik zie nog net de witte kont van de ree die inderdaad capriolen maakt om over de steile helling weg te springen. Luciano spreekt uitsluitend Italiaans, een taal die ik niet spreek. Als ik Frans terug spreek, kunnen we elkaar verstaan, denken we. Als collega-biologen en hardlopers hebben we aan een half woord genoeg.

 

 

Luciano werkt voor Majella National Park en loopt in zijn vrije tijd bij een sky running club. We verkennen vandaag samen de routes van de Wolf Mountain Run (WMR). De trailrun wordt georganiseerd door The Event Academy en PAN Parks Foundation, een organisatie die de laatste wilde gebieden van Europa beschermt. Ik reisde met Henk Dokter van The Event Academy naar de Abruzzen in Midden-Italië om de routes te lopen. Henk is een geboren organisator. Het hardlopen en uitstippelen van de exacte routes laat hij liever aan trailrunners over. Ik ben de gelukkige die met een vierkant kastje om mijn pols mag lopen.

 

 

“We hit the trails Henk!” We zijn vanmorgen vertrokken op de Passo San Leonardo (1200 meter). Er waait een fijn koel briesje en het uitzicht biedt een prachtige samenvatting van al het moois dat de Wolf Mountain Run te bieden heeft: de ruige, eenzame bergen, pittoreske dorpjes in het golvende landschap van weilanden, bossen, ravijnen, rotsen en rivieren. De machtige bergketen van de Montagne del Morrone ligt erbij alsof een god de poedersuikerbus heeft leeggestrooid. Vanaf 1300 meter hoogte ligt er sneeuw, op de toppen.

 

 

Dag 1 van de Wolf Mountain Run start dus vanaf de pas: na een kort steil stuk omhoog door weiland, komen we al snel in het bos op de berghelling. Er ligt sneeuw, we zoeken het pad dat met rood-wit is gemarkeerd. Hier geen naaldbomen, maar prachtige Apennijnse beuken-eikenbossen. Het pad stijgt een tijd door dit bos. De ree is niet het enige dier dat hier rond dartelt. Diepe pootafdrukken verraden dat hij hier kort geleden nog rond liep: de wolf! Ik bekijk de voetsporen in de sneeuw en voel mijn hart kloppen. Hij volgde een tijdje hetzelfde pad als ons. In dit gebied leven nog enkele roedels wolven. Mijn voetafdrukken in de sneeuw zijn groter dan die van de lichtvoetige wolf, maar de gedachte dat dit roofdier hier ergens rond zwerft geeft me een nietig gevoel.

 

 

We klimmen en klimmen, tot boven de boomgrens waar tussen de rotsen lage jeneverstruiken groeien. De sneeuw bedekt de stenen die de rood-witte route markeert, zodat we goed moeten opletten om de weg te vinden. De natuur is half mei een wonderlijke mix van seizoenen. Er ligt een winters dikke laag sneeuw die het hardlopen zwaar maakt. Krokussen, gentianen en kerstroos steken de kop boven de sneeuw uit alsof het lente is en de zon hamert zomers heet op mijn kop. Ik draag een korte broek met handschoenen, een winddichte jas met zonnebril, ik loop er maf bij.

 

 

 

Op hoogte waait de wind hard. We volgen een graat waar de sneeuw is opgewaaid tot luifeltjes. De rotsbodem lijkt kaal, maar als je goed kijkt stikt het van de bloemetjes. Veel van die planten zijn zeldzaam en groeien alleen in dit gebied. Kicken voor een ecoloog! Op het hoogste punt is het uitzicht geweldig, vooral de besneeuwde tweeduizenders van de bergketen verderop lokken. Maar nee, we moeten nog meer trails verkennen vandaag dus we blijven maar even. Vanaf de top dalen we af over de stenenvelden die zo typisch zijn voor dit kalkgebergte. De grond is bezaaid met vuistgrote witte kalksteenbrokken. Mijn enkels zijn er niet zo blij mee. Ik ben blij met de stok die Luciano mij leent, zodat ik op bijna 3 pootjes mijn weg naar beneden kan zoeken. Langs een eenzaam berghutje, dat tijdens de WMR een drankpost zal zijn, dalen we af. Het is zo warm dat het pad een mengsel is van beukenblaadjes, modder en smeltende sneeuw. De grote stenen die in die smurrie verstopt liggen maken de afdaling een spannende uitdaging. Door het bos komen we uiteindelijk weer in het weiland bij de Passo San Leonardo. In de eindsprint bergaf komt Henk naast ons lopen en dan zijn we weer terug bij de auto.

 

 

Samenvatting van dag 1: trail van ruim 10 km over bospaden en trailpaadjes tot boven de boomgrens naar de Monte Mileto op 1920 meter. Een ronde met circa 650 hoogtemeters omhoog en omlaag.

 

 

Uitvalsbasis voor de WMR is Caramanico Terme. Een typisch Italiaans bergdorpje met bakkers en andere winkels, restaurantjes, een zwembad, banken. Er is zelfs een authentieke Italiaanse 'flaneerlaan' omzoomd met kastanjes, om zondags te rond te kijken en gezien te worden. Het bezoekerscentrum van de Orfento Vallei ligt daar en het Casa del Lupo, een huis met diverse kamers voor gasten. Wij verblijven ook daar. De camping voor de WMR zal hier op het grasveld komen. Het is een fijne plek, nu nog rustig maar begin september is dit het kloppend hart waar alles samen komt. Met het team bespreken we de routes en ik drink cola en die typische kleine Italiaanse espresso. Ik maak me klaar voor de trail die de tweede dag van de WMR gelopen zal worden.

 

 

Dag 2 heeft een heel andere sfeer en ritme. In deze trail is het dalen, dalen en nog eens dalen door de kloof van de Valle d'Orfento, een prachtige kloof in de kalkrotsen. We beginnen enkele kilometers op een breed pad op een hoogvlakte, tussen vlinders, krekels en in de felle zon. Roccacaramanico ligt als miniatuurdorpje verderop. De natuurstenen huisjes met rode dakpannen zijn ver weg en toch lijkt het hier of je ze kan aanraken in de trillende warme lucht. Pas geleden was dit nog een spookdorpje, de laatste tijd knapte men de huisjes op en nu is het weer de Middeleeuwse versie van Caramanico. Het gaat geleidelijk omhoog, tot we de slagboom naderen waar het bos en de helling begint.

 

 

Al snel dalen we over een paadje af door de kloof. Wat een oase is het hier in de schaduw! De afdaling vraagt veel concentratie, dat weerhoudt me er niet van te genieten van de rotswanden en het bruisende water. Zo nu en dan is er een klimmetje om het ritme te breken. We passeren steeds bruggetjes en andere plaatsen met mooie lange namen, zoals 'Ponte san Benedetto'. Rollende woorden, zoals het ruisende water. De otter leeft hier, waterspreeuw en bijzondere salamanders, maar het bounty-gevoel wordt vooral opgewekt door de watervalletjes, bemoste stenen, grotten en bloemenweiden met orchideeën en vlinders. In dit paradijs lijkt de wolf een verre vriend....of zou hij zich hier ook thuis voelen?

 

 

Na enkele smalle passages die letterlijk ín de rotswand liggen, komen de peilers van de hoge brug voor het autoverkeer over de Orfento bij Caramanico in zicht. De trail eindigt met een gemeen klimmetje over een trappenpad tot aan de brug. Mission accomplished! Een duik in de natuurlijke badkuipen van de Orfentobeek hebben we nu zeker verdiend.

 

Samenvatting van dag 2: afdaling van circa 16 km door de paradijselijke vallei van de Orfento. Schaduwrijk langs de beek. Je daalt zo'n 700 meter af, van 1200 naar 500 m.

 

 

In de avond rijden we dwars door het ruige landschap naar Kokopelli Camping. Het is een kleine camping in Serramonacesca. Een Engels koppel met een voorliefde voor sport en natuur runt de kleine camping. Kamperen tussen de olijfboompjes of verblijven in een boerenkamer is hier mogelijk. Ideaal voor gezinnen die aan de WMR een vakantie willen koppelen. Wij praten, lachen en eten, de wijnglazen worden gevuld, het uitzicht op de Abruzzen verkleurt in pasteltinten richting de sterrennacht, we lachen en praten. Ik hoef niet eens mijn ogen dicht te doen om me vele tentjes voor te stellen, kinderstemmen en kletterend bestek in de wasbakken, het geritsel van wegschietende hagedisjes, geneurie en gesnurk uit hangmatten, sterke verhalen bij een koel biertje op het terras en het vastberaden mechanische geluid van de kettingen van mountainbikes. Een aanrader dus, deze kleine maar fijne camping niet ver van Caramanico.

 

 

Dag 3 doen wij de volgende dag, die begint met een wolkenloze hemel. “Wij” zijn dit keer niet Luciano en ik. Gisteren heb ik blijkbaar een boswachter versleten, dus vandaag ben ik onderweg met Stefano. Hij is een vriend van Luciano en niet alleen een goede hardloper,maar hij spreekt ook wat Engels. Mijn linkerenkel doet het niet meer zo goed na zo veelvuldig omzwikken dus ik vertrek vandaag op vier pootjes, met de stokken van Luciano.

 

 

We starten in Decontra, dorpje op 800 meter. De sneeuw op de bergketens van gisteren is helemaal weggesmolten, maar het Majella-massief laat haar grimmige noordkant zien in een gevangenispak van witte sneeuw een zwarte rots. Wij lopen over karrenpaden door golvende weilanden. We moeten 1000 meter klimmen. Het uitzicht groeit met het klimmen: in de verte grijnst de Gran Sasso, 'de grote Steen' als een puntige kies. Hij is net geen 3000 meter hoog, maar daarom niet minder interessant. De meest zuidelijke gletsjer van Europa ligt op de berg en Mussolini werd er gevangen gehouden en ook weer bevrijd. Nu ligt er in het hart van de berg niet alleen de snelweg naar Rome, maar ook een laboratorium voor kernfysica.

 

 

De Adriatische zee met de stad Pescara zijn te zien onder een dekentje van smog. Dichter bij is de kloof van de Orfento van dag 2 zichtbaar als een beboste ritssluiting in het landschap. De veedrinkplaats ziet er verleidelijk uit als een 'cold tub' maar we lopen door. Weer het bos in, waar ook de sneeuw ligt. Verbeeld ik het me nou of hoor ik een wolf roepen? Ik vraag Stefano of hij wel eens wolven heeft ontmoet en hij vertelt hoe er tijdens een winterse hardlooptocht een wolf op gepaste afstand met hem mee liep. De wolf cirkelde om hem heen: dan weer voor hem, dan weer achter hem lopend. We klimmen over een rug en aan de andere kant komt weer een kloof te voorschijn. In de rotswanden is het dak zichtbaar van de Eremo Santo Spirito a Maiella. Een 'eremo' is een kluizenaarswoning waar monniken een eenzaam leven leidden en de Abbruzen zijn er mee bezaaid. Dat is het mooie van deze omgeving: cultuur, natuur en geschiedenis zijn met elkaar verweven en het barst hier van de bijzondere plekjes. Op de plek is in de 13e eeuw de kerk van Santo Spirito gebouwd en een klooster.

 

 

Boven de boomgrens is de sneeuw soms diep en overal smeltend, het gaat langzaam over de Piana Grande. De skilift van de Maielletta is vanaf de schaapsherdershut te zien maar het is nog 2 kilometer ploeteren door de sneeuw. Bij de hut plukt een Italiaanse familie wilde spinazie. Door de komvormige dalwand draait het pad langzaam stijgend naar het skistation. Henk, Luciano, Pino en Monia staan ons op te wachten en we pauzeren even. Dan vervolgen we de weg, want het is nog een heel eind lopen en de eerste 10 km liepen we langzaam, in 2 uur. We dalen af door de beek en door een moeras, langs het klooster van Santo Spirito, waar we heel even over knalhard asfalt afdalen. Mijn schoenen maken een zuigend geluid op het asfalt omdat ze nat zijn van het moeras. We dalen weerover trails af door een prachtig en steil hellingbos dat Macchia di Abbateggio heet. Het is nog maar 400 hoogtemeters afdalen naar Decontra, maar ik voel de vermoeidheid wel in mijn knieën en het lijkt lang te duren. Ik ben blij als we aan de bosrand de jeep van Maiella National Park zien en even een slok water kunnen drinken. Het laatste stuk lopen we weer door het gras met krekel- en sprinkhanenkoor, met vele bloemen en met dat prachtige uitzicht op de zee en de dorpjes.

 

 

Dag 3 samengevat: pittige bergtrail van ruim 26 km met 1400 hoogtemeters klimmen en dalen, een ronde over een bergrug en door alle klimaatzones van de Apennijnse bergen.

 

Na afloop mag ik nog douchen in de Botanische Tuin van Eufemia. Helaas is er geen tijd om de tuin te bezichtigen, maar we eten nog wel een pizza met een cafe Latte in Caramanico. We analyseren de routes en de avonturen van de afgelopen twee dagen. Het was een geweldige ervaring om de trails van de Wolf Mountain Run te lopen. Het is een uitdagend parcours dat nergens echt gevaarlijk of technisch wordt. De afstanden zijn goed te doen voor hardlopers die voldoende ervaring hebben om een halve marathon uit te lopen. Voor hen is dit event dé gelegenheid om trailrunning uit te proberen. Aan de organisatie en de schitterende omgeving zal het niet liggen. Hoe veel lopers zullen de 'wolf pack' volgen in september? Ik hoop veel!

 

 

Als we op het vliegveld van Pescara zijn bij het vliegtuig, kijk ik nog een laatste keer om naar de bergen in het avondrood van de ondergaande zon. Ondanks het oorverdovende geronk van de motor van de Boeing, hoor ik het zachte gehuil van de wolf en ik weet het zeker: ik ben er bij, 7, 8 en 9 september!

 

Voor meer informatie over de Wolf Mountain Run: www.wolfmountainrun.nl en over het goede doel waar je voor loopt: www.panparks.org