Sky Games, dag 2: Sky Bike, duathlon in de wolken

Zondag 1 juli 2012 was de tweede dag van de Sky Games. Na de twee sprintjes van de vorige dag, stond op zondag een pittige duathlon op het programma. Een verslag van Lara Klaassen met een exclusief interview van de twee heldinnen, Marjolein en Chantal.

Duathlon in het hooggebergte 

De dag start met dichte, zware wolken, totaal ander weer als gisteren. Misschien wel een voordeel voor de Nederlanders als het wat koeler is, maar veel regen is natuurlijk niet fijn. Het is droog als we met twee mountainbikes achterin naar Laspaúles rijden over een slingerweg door de bergen. Vandaag starten Chantal en Marjolein op de Skybike. Omdat ik niet aan mountainbiken doe, zal ik vandaag met Ragna supporter zijn en dus rijd ik de dames naar de start.

Sky Bike is het onderdeel van de Sky Games dat te vergelijken is met een duatlon. 11,4 km mountainbiken, 10 km hardlopen, 9,6 km mountainbiken. Het uitzonderlijke is, dat deze duathlon in het hooggebergte plaats vindt. Laspaúles ligt op 1435 meter. De mountainbikeroute gaat over onverharde paden omhoog naar een bergweide op 1900 meter. Daar is het ´parque fermée´, waar de fietsen worden neergezet, de fietsschoenen gewisseld worden voor trailschoenen. Dan start de 10 km lopen. Een echte bergtrail die de lopers via een zeer steile passage leidt naar 2500 meter en weer omlaag naar de bergweide. De atleten fietsen daarna 9,6 km naar beneden terug naar Laspaúles.

Met Ragna en fysiotherapeut Carlos rijdt ik met de auto naar de bergweide waar het ´wisselstation´ is. We rijden achter de vrachtwagen aan die de tassen en spullen van de deelnemers vervoert. Het is een onverharde bergweg van roestbruine klei en rotsblokken. Ragna rijdt onverstoorbaar, rap Spaans sprekend met Carlos, in haar gewone auto in de rij van jeeps en vrachtwagen. Bovenop de pas is het mistig, nat, de ´parque fermée` met zijn metalen hekwerk ligt er spookachtig verlaten bij. De tasjes, die keurig op nummer tussen de koeienvlaaien gerangschikt liggen, kondigen de komst van de fietsers aan. Ik wandel naar een kleine top, gehuld in de wolken. Soms opent zich het uitzicht naar het dal en de dichtbij grazende Pyreneese Ramaderia-koeien. De bellen om hun nek rinkelen stemmig en in de verte is het silhouet van de herders zichtbaar, leunend op hun stokken.

Als ik de mountainbikers tegemoet loop, komt Marjolein ineens de bocht om gecrosst. Ze ziet er sterk en fit uit. Even later zie ik Chantal komen, ze lijkt opgelucht dat het fietsen goed gaat en ik ren de laatste paar honderd meter met haar mee naar de finish. Ze wisselt vlot en het lopen ziet er prima uit. Al snel verdwijnt ze de bergen in.

Marjolein over de mountainbikeroute:

`Het was niet heel technisch, wel veel klimmen. In het begin was er een beek waar iedereen voor ging remmen, ik gaf gas en reed gewoon dwars door het water. Ik had wel een natte voet maar hoefde niet te wachten, dat was een slimme keuze. Door de regen was het wel moeilijker, er waren veel plassen bij de technische stukken waar je doorheen moest. Het ging alleen maar omhoog over een heel mooie route, gedurende een uur.`

Chantal:

`Ik heb niet zo heel veel fietservaring en heb de dag vooraf zo veel mogelijk informatie over de route verzameld, want ik wilde graag weten wat ik precies kon verwachten. Het was pittig met klimmen, onderweg dacht ik:`oei, ik moet hier straks ook naar beneden.` De terugweg was echter over een andere route, die nog technischer was. Aan het begin was er een opstopping bij de beek vanwege een technisch stuk, dat hield wel op.`

In de regen schuilen we een tijdje onder de tent van de drinkpost bij het wisselstation. Als het weer droog is wandel ik met Ragna de helling op waar de lopers straks naar beneden komen. Het is gruwelijk steil, ik heb echt respect voor de lopers, voor Marjolein en Chantal. We blijven op een lastig punt staan en leiden de lopers daar in de goede richting, het is er lastig oriënteren en iedereen is moe. 

Chantal komt als eerste, zij straalt en ziet er nog fit uit. Marjolein volgt kort erna, balend dat ze verkeerd is gelopen. Als ik haar naroep dat ze er bijna is en straks bij het fietsen iedereen weer inhaalt, lijkt ze weer de juiste spirit in zichzelf te vinden.

Chantal:

`Op precies hetzelfde punt als Marjolein was ik ook verkeerd gelopen, en ik liep ergens ook tegen een ijzeren draad op, die over het parcours gespannen was.`

Marlolein:

`Ik pakte ook schrikdraad vast, waar nog stroom op stond, omdat ik uit evenwicht kwam en bijna viel.`

Terwijl Marjolein en Chantal naar beneden fietsen op het laatste onderdeel van de duathlon, rijden wij in de auto terug naar Laspaúles. We eten er nog in een restaurant, Carlos oefent zijn Engels en we bespreken alle avonturen, foto´s worden bekeken.

Chantal:

`Het tweede fietsonderdeel was deels over dezelfde route. Ik ben geen technische fietser dus moest regelmatig remmen. Ik passeerde Marjolein die haar achterwiel er uit had gereden. De mannen die ik naar boven lopend inhaalde, kwamen me nu weer voorbij rijden. Eén riep nog triomfantelijk ´ciao´naar me. `

Marjolein:

`Ik had hele goede moed bij fietsen, na het balen over het hardlopen. Ik was gemotiveerd om keihard af te dalen. Het ging goed, totdat Spanjaarden iets riepen wat ik niet verstond. Het bleek een waarschuwing voor heel technisch stuk te zijn waar ik veel te hard in reed. Ik knalde met mijn fiets tegen een rots, waardoor ik panne had met mijn fiets. Eerst dacht ik dat de fiets echt stuk was, mijn achterwiel was geblokkeerd. Maar later bleek dat mijn achterwiel er een stukje uit was gegaan. Na het inzetten van het wiel, kon ik weer verder fietsen, maar ook dit kostte me zeker 10 minuten. Het voelde als een 2e pechmoment. Ik ben wel stug doorgefietst.`